تحلیل و بررسی چالش های ولایت دایکندی

تحلیل و بررسی  چالش های ولایت دایکندی

نویسنده: محمد فروغی

                 

بررسی و تحلیل چالش های ولایت دایکندی

مقدمه :

هرچند شنبه مورخ 20/4/1383خورشیدی برای مردم دایکندی یک روز تاریخی و فراموش ناشدنی است. در این روز ولایت جدید التاسیس دایکندی به عنوان سی و چهارمین ولایت افغانستان رسماً توسط رئیس دولت انتقالی اسلامی افغانستان حامد کرزی وهیأت همراه  جناب استاد خلیلی معاون ریاست دولت، علی احمد جلالی وزیر امور داخله، مصطفی کاظمی وزیر تجارت، عبدالله علی وزیر فواید عامه، زلمی رسول مشاور امنیتی ریاست دولت، قربان علی عرفانی وزیر مشاور، سید حسین انوری وزیر زراعت، گل آقا شیرزوی وزیر شهر سازی و مسکن، سید محمد علی جاوید وزیر ترانسپورت محمد محقق وزیر سابق پلان و جان آرنولد نماینده سرمنشی ملل متحد افتتاح شده بود.

عالیجنابان در روز افتتاح ولایت و پس از آن وعده های زیادی به مردم داده بودند از اینرو مردم خوش باور و صادق این ساحه به این شعارها دل خوش کرده بودند، جوانان دایکندی خوشحال بودند که دوران بدبختی مردم دایکندی به سر آمده از اینرو با امیدواری و انرژی خاص به افق های نو می اندیشد ند.

اکنون پس از گذشت حدود هشت سال از تأسیس این ولایت، شهروندان دایکندی دچار یأس و نا امیدی گشته، از  حاکمان و حکمرانان مرکزی و محلی قطع امید نموده اند . دیگر آنان افق روشنی را برای مردم این ولایت نمی بیند ، انگیزه ها، شور و شوق روز های اولیه این مردم به تدریج در نقطه صفر نزدیک می شود متأسفانه این وضعیت اسفناک معلول سیاست های تبعیضی آمیز حکمرانان کابل و در اثر ضعف و بی تدبیری حاکمان محلی اتفاق می افتد. بر بنیان آنچه که گذشت به منظور انعکاس حقایق، تنویر افکار عمومی و در جهت دفاع از قانون اساسی و حفظ مصالح کلان کشور و شهروندان دایکندی، این نوشتار را در شش محور زیر تعقیب می نمایم:

محور اول :شانتاژهای تبلیغاتی حکمرانان مرکزی و محلی

در این محور به برخی وعده ها و شعار های که حکمرانان مرکزی و محلی داده اند پرداخته می شود :

رئیس جمهور "حامد کرزی در مراسم افتتاح ولایت دایکندی  خطاب به مردم این ساحه چنین بیان داشت:‌

روزی برای من خداوند توفیق عنایت فرمود که برای ترقی و رشد این سرزمین کار نمایم و مردم این منطقه را از مشکلات نجات دهم، وقتیکه برادران برای من پیشنهاد ولایت را آورد به مسرت آن را منظور نمودم که رهبری این ولایت باید برای خدمت مردم خود توجه جدی نماید و ضروریات مردم خود را مد نظر بگیرد نه کارهای تنظیمی را.

رئیس دولت علاوه نمود: با تشکیل این ولایت بازسازی در عرصه‌های مختلف دراین ولایت آغاز می‌گردد. دایکندی قلب افغانستان است این قلب باید در تپش باشد و با تمام ولایات افغانستان روابط نیک داشته باشد.

رئیس دولت به ادامه سخنان خود افزود: بازسازی در تمام بخش‌ها صورت خواهد گرفت ولی اگر شما می‌خواهید مردم افغانستان خود کفا باشد به تعلیم و تربیه جوانان تان توجه جدی نمایید رفاه و آزادی کشور در تحصیل است. اگر جوانان ما تحصیل ننمایند کشور همیشه احتیاج دیگران خواهد بود. دختران و پسران ولایت دایکندی کوشش نمایند که به سطح کشور اول نمره باشند و در سال آینده در روز تجلیل معارف مقام اول را کمایی نمایند. (خبر گزاری باختر 20/4/1383).

علی احمد جلالی وزیر داخله وقت در مراسم افتتاح ولایت در خطاب به مردم چنیین بیان داشت :

والی خدمتکار مردم باشد، در رفع مشکلات مردم بکوشد. والی که برای شما انتخاب گردیده آقای سرور دانش است که از هر لحاظ شخص رسیده وکار آزموده است. وی تلاش خواهد نمود تا این ولایت نو تأسیس را به پای خود ایستاد نماید و دولت نیز امکانات را به وی فراهم خواهد نمود تا در رفع مشکلات مردم دلیر دایکندی اقدام نماید. (خبر گزاری باختر 20/4/1383.

محترم سرور دانش والی وقت دایکندی نیز در مراسم افتتاح و در حضور مردم دایکندی و هیأت بلند پایه دولتی چنین گفت:

کوشش خواهم نمود تا نماینده و پیام رسان صادق دولت به این مردم باشم. موصوف از دولت خواست تا در بازسازی و نوسازی بخش‌های معارف، صحت عامه، و راههای مواصلاتی توجه جدی نماید. (خبر گزاری باختر 20/4/1383، به نقل از سیمای ارزگان /8).

محترم کریم خلیلی، معاون ریاست جمهوری اسلامی افغانستا نیز در مراسم افتتاح ولایت گفت:

 طوری‌که همه ما می‌دانیم که در ساختن قانون اساسی عدالت رعایت گردیده و امروز ما شاهد افتتاح ولایت دایکندی هستیم که تشکیل آن محصول همدلی وهم‌نظری ملی است که در تاریخ افغانستان نظیر آن دیده نشده است که به این کمیت هیأت رهبری دولت و شخص رئیس جمهور کشور ولایتی را افتتاح نموده باشد. این افتخار در تاریخ دایکندی ثبت گردید.

معاون ریاست دولت افزود: در نظام مردم سالار و در نظامی‌که مبتنی بر اساسات اسلامی و ارزشهای دینی باشد اصل مردم است و بالآخره محور همه چیز را مردم تشکیل می‌دهد مشروعیت دولت و قانونیت‌اش از طرف مردم و ملت است دولت به عنوان دولت بر گزیده مردم، خدمتگذار مردم است.

دراینجا وظیفه هیأت رهبری ولایت تعین کننده است که تحکیم وحدت ملی و برادری در سرخط کارشان باشد. (خبر گزاری باختر 20/4/1383، به نقل از سیمای ارزگان /8).

محترم قربانعلی ارز گانی والی ولایت دایکندی در جمع علما درتابستان1388 چنین گفت :

من حد اقل در دوره مسئولیت ام پنج کاری اساسی را برای مردم دایکندی انجام می دهم که عبارت است از:

1.     پخته سازی سرکهای مرکز دایکندی (شهر نیلی )

2.     ایجاد سد آبی به منظور تأمین برق شهر نیلی

3.     توسعه و اعمار میدان هوایی

    4  .  پیاده کردن ماستر پلان شهرنیلی وانتقال بازار از بازار فعلی در شهرک جدید

   5  .ایجاد یک مرکز صحی که پاسخگوی نیاز های شهروندان دایکندی باشد

(والی ولایت دایکندی از شعار تا عمل، نویسنده : محمد فروغی)

نصر الله صادقی زاده وکیل فعلی دایکندی در آغازمراسم افتتاح ولایت به نمایندگی از طرف مردم  گفت از توجه دولت نسبت به رفع مشکلات مردم آن ولایت و ارتقاء دایکندی از ولسوالی به ولایت قدردانی نموده به نمایندگی از مردم آن ولایت همکاری خویش را در تطبیق برنامه‌های دولت ابراز نمود. (خبر گزاری باختر 20/4/1383،

استاد دانش بعد از انتصاب به سمت ولایت دایکندی:‌

در سال 1383ش 250 باب مکتب دولتی در ولایت دایکندی ثبت شده که از سال تحصیلی 1384 رسما آغاز به کار و فعالیت آموزشی خواهند کرد.

(اظهارات استاد دانش در جلسه دید و بازدید با طلاب و دانشجویان ولایت دایکندی در اواخر تابستان 1383، ولایت دایکندی و چالشهای مضاعف!نویسنده : غرجستانی توسلی)

این بود برخی از اظهارات و وعده‌های که رئیس جمهور محترم و برخی از همکاران گرامی شان در باب انکشاف و بهبود زندگی و رفع مشکلات مردم ولایت دایکندی که داده بودند.

محور دوم:مشکلات و مسایل اساسی ولایت دایکندی

مشکلات دایکندی را می توان به دود سته تقسیم کرد:

الف )مشکلات ناشی از طبیعت و شرایط جغرافیایی : مناطق هزاره‌جات عموما و دایکندی خصوصا کوهستانی و از هر طرف با کوهها و کوتل های صعب العبور احاطه شده است به همین دلیل دایکندی از نظر راههای ارتباطی و مواصلاتی دچارمشکل است و از این بُعد رنج فراوانی می‌بردودر بسیاری از سالها بیش از چهار و پنج ماه راههای ارتباطی و مواصلاتی این ولایت با سایر ولایت از جمله با کابل بسته می شود واین مسأله از نظر اقتصادی برای مردم این ولایت پیامد های ناگواری بدنبال دارد وموجب به هدر رفتن امکانات وسرمایه مردم شده است.البته این مشکل از طریق وصل شدن با ولایت همجوار قندهار، غزنی، کابل، غور، بامیان و هرات به وسیله سرک‌ها و جاده های پخته، قابل مرتفع شدن است از بن بست فعلی نجات یابد؛ که این مهم تا کنون عملی نگردیده است

ب)مشکلات عارضی: نا بسامانی ها و مشکلات که پیامد بی توجهی دولت های گذشته و حال می باشد.

یاسین اکبری رئیس شورای ولایتی دایکندی در گفتگو با هفته نامه صلصال چاپ کابل چنین اظهار داشت : دایکندی از هر لحاظ در درجه سی و چهارم قرار دارد چه از لحاظ بازسازی، وضعیت اقتصادی، راه های مواصلاتی، انکشاف، توجه دولت و... التبه من منکر نمی شوم که دولت به دایکندی توجه ندارد اما به دایکندی به عنوان ولایت درجه 34 توجه کرده است تا هنوز. در دایکندی حدود یک میلیون آدم زندگی می کند در حالیکه در بعضی از ولایات خیلی کمتر از دایکندی نفوس دارد ...وما با این جمعیت و سرزمین وسیع جغرافیایی که احتوا می کند در مسائل بازسازی وانکشافی حضور و توجه دولت بیش از آنچه شما تصور می توانید کمتر است. ( هفته نامه صلصال، به نقل از سایت دایکندی «افغانستان قلب آسیا» بخش مصاحبه‌ها).

قربان علی ارزگانی والی دایکندی می گوید که این ولایت مشکلات زیادی در بخش های بازسازی داشته است و تاکنون حتی یک سانتی متر سرک در این ولایت ساخته نشده است.

حبیب الله رادمنش، معان والی دایکندی گفت: "در دایکندی بسیار کم کار شده است. دایکندی را دولت و جامعه جهانی، هر دو، فرامش کرده اند. این برای ما یک سوال و یک معما است که چرا ما فراموش شده ایم."

 آقای رادمنش گفت که مقامهای محلی دایکندی و نمایندگان این ولایت در پارلمان افغانستان به طور مکرر موضوع توسعه اقتصادی و اجتماعی این ولایت را با مقامهای ارشد دولتی در کابل و نهادهای بین المللی کمک کننده در میان گذاشته اند، اما "کسی صدای آنها را نشنیده اند".

یک شهروند دایکندی گفت: "دولت برای ما هیچ کاری نکرده است که آن را یادآوری کنم."

محور سوم : پرسش های مردم

اکنون پرسش های اساسی فرا روی مردم و به خصوص دانشجویان ، دانش آموختگان و نویسنده­گان دایکندی این است که بعد از گذشت حدود هشت سال چه میزانی از وعده‌های داده شده دولتمردان محلی و حکمرانان کابل بویژه ریس جمهور محترم در ولایت دایکندی تطبیق و عملی گردیده است؟ آیا بازسازی و نوسازی در این ولایت در بخش های مختلفی مانند شهری، ادارات، زراعت, راه­های مواصلاتی، بهداشت و صحی، وبویژه معارف، همسان و برابر با سایر ولایات دیگر صورت گرفته است؟ چرا بودجه­ی اعماری و انکشافی این ولایت نسبت به سایر ولایت ها ناچیز واندک است ؟ تفاوت مردم دایکندی با مردم دیگر ولایت در چیست ؟ آیا افغانستان فقط به چند ولایت خاص مانند قندهار، کابل و جلال آباد خلاصه می شود؟ ،آیا مردم دایکندی جز شهروندان افغانستان به حساب نمی آید؟ چرا در اجراات پروژه های مصّوب در دایکندی از سوی مقامات ذی ربط تعلل صورت می­گیرد؟ علیرغم نیاز های شدید ولایت دایکندی به بودیجه، چرا اندک بودیجه که بدست حکمرانان محلی می رسد، در جهت باز سازی ونوسازی وساخت تعمیر ساختمان های اداری به مصرف نمی رسد و به مرجع تمویل کننده عودت داده می شود؟ دلایل ضعف و بد عملکردی وکلای دایکندی و حکمرانان محلی چیست ؟ ریشه ها و راهکار­های بیرون رفت از این معضل و مشکل چیست؟

محور چهارم : دست آورد های ولایت دایکندی برای حکومت

هزارجات درتمام پروسه های تحکیم امنیت و ثبات در کشور پیشگام شدند، از برنامه های خلع سلاح حمایت کردند، درپروسه های انتخابات به صورت وسیع اشتراک نمودند، به کشت موادمخدر روی نیاوردند، از مخالفین دولت حمایت نکردند و تمام قوانین دولتی رابا دل و جان پذیرا گشتند، در حدود ده سالی که از تأسیس ولایت دایکندی سپری می شود، مردم دایکندی بهترین رعیت و شهروند برای حکومت بشمار رفته و حد اقل در سه سکتوری محو کشت خشخاش و مواد مخدر، بر قراری امنیت،و رفتار شهروندی همیار خوبی به دولت بودند: ،همگان می دانند که  دولت و جامعه جهانی مجبور است سالانه، به خاطر مبارزه به کشت خشخاش و از بین بردن ناامنی در سایر ولایت ها هزینه های گزافی را متحمل گردد ،اما در ولایت دایکندی بدلیل همکاری خوب این مردم ، دیگر دولت و مجامع جهانی مجبور نیست که این هزینه های سنگین را در این ولایت تحمل کنند ، مردم دایکندی از هردو لحاظ دولت را راحت ساخته،  در بخش دیگر مردم دایکندی یک رفتار شهروندی نمونه را از خود در معرض دید، دیگر هموطنان و مجامع جهانی به نمایش گذاشته اند انتظار می رفت که حکومت به رسم قدر دانی از یک طرف و برای جبران خسارات و عقب ماندگیهای گذشته در این ولایت اقدامات مؤثر وقابل قبولی صورت دهد و امّا این انتظار محقق نگردید.

محور پنجم : پاسخ حکمرانان کابل در قبال همکاری و همراهی شهروندان دایکندی با حکومت

اما گذشت زمان اثبات کرد بدبختی مردم مظلوم دایکندی پایان ندارد، غبار بی عدالتی ، تبعیض ، آسمان دایکندی را رها نکرده  و دراین کشور چیزی که ارزش ندارد مردم این مرز و بوم است .

اکنون چرخ زندگی در دایکندی کُند هم نمی چرخد، و لایت دایکندی به عنوان قلب افغانستان درحالت کُما قرار گرفته است و هیچ کسی به فکر این قلب کمایی و در حال نیست .حدود سه سال است که کار های نوسازی و باز سازی به کلی متوقف  شده اند.  ومردم کما فی السابق در مغاره ها زندگی می کنند، برق ندارند، سرک شان خامه و دست نخورده باقی مانده  و باشندگان آن با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند و فاقد امکانات بهداشتی می باشند . وکلای دایکندی وحکمرانان محلی به منظور سر پوش گذاشتن روی معایب و ضعف عملکردی خود شان فقط در رسانه ها گپ میزنند و از دولت انتقاد می کند و گاهی هم با لبه های تیز زبان هایش  شخصیت و آبروی یکدیگر را نشان میروند تا از آن ها کله مناره های دیگر از حیثیت و آبروی افراد بسازند.

محور ششم : بررسی عوامل و ریشه های مشکلات مردم ولایت دایکندی ؟

به زعم نگارنده چهار مسأله موجب کُمایی شدن این ولایت گردیده است  و به سخن دیگر ، پیکر رنجیده مردم ولایت دایکندی از چهار چیز که در ذیل شرح آن می رود، رنج می برد:

1.سیاست های تبعیض آمیز حکومت مرکزی .

متأسفانه حکومت مرکزی، مردم این ساحه را به کلی فراموش کرده است و به عنوان شهروندان این کشور به حساب نمی آورد  و به اصطلاح عوامانه این مردم حکم تافته ی جدا بافته را برای آنان دارد،و اگر نه معنی ندارد  که سرک، مکتب و شفاخانه در مناطقی ساخته شود که پس از چندی توسط مردم همان منطقه سوزانده و تخریب گردد، اما در مناطق مرکزی و بخصوص دایکندی که امنیت حاکم است و مردمش با حکومت دوشادوش در آبادی و امنیت کشور تلاش می کنند کاری انجام نگیرد.

به عنوان مثال، بودجه توسعه ولایت قندهار در سال1388 پانصد و شصت و پنج میلیون دلار بوده است در حالی که بودجه ولایت دایکندی پانزده میلیون دلار؟!!! ودر همان سال بودیجه انکشافی ولایت پکتیا با جمعیتی کمتر از نیم جمعیت ولایت دایکندی چهارصد میلیون دالر بوده است.

2. سیاست تبعیضی جامعه جهانی

جامعه جهانی نیز مردم مناطق مرکزی و بخصوص مردم دایکندی  را با تبعیض می بیند، چندی قبل نماینده سازمان سیاه در جمع نمایندگان مناطق مرکزی "واضحا " گفت که ما در مناطق مرکزی کاری انجام نمی دهیم، چون این مردم شیعه است و با کشور ایران نزدیک است".( پایگاه اطلاع رسانی شهید صادقی نیلی، نصرالله صادقی زاده وکیل مردم دایکندی در پارلمان)

براساس اظهارات مقامات امریکایی 80 درصد بودجه توسعوی امریکا در مناطق جنوب مصرف گردیده است و این در حالی است که امریکا بزرگترین کمک کننده برای افغانستان است ، این اعتراف زمانی گردید که روشن شد ازطرح های توسعوی و بازسازی که در مناطق جنوب و جنوب شرق صورت می گیرد، گروه طالبان ده درصد سود را می برد و تا کنون صدها میلون دالر را از این طریق بدست آورده است. حال با توجه به این پس منظر آیا عدالت اجتماعی در کشور تحقق یافته است؟.(منبع : روزنامه افغانستان)

3.بد عملکردی وکلا و حاکمان محلی رنج دیگری است بر پیکر زخم خورده ی مردم دایکندی

سیاست ها و رفتار های نادرست، غیر هماهنگ، نا متجانس و متضاد وکلایی دایکندی که بر اساس تفکرات حزبی ، جناحی ،و بر معیار منافع فردی در موضوعات و مسایل ولایت دایکندی مشی می کنند، هر کدام طبل خودش رامی زند و فاقد همسوی وجهت گیری های واحد  می باشند ، رنج دیگری است بر پیکر زخم خورده ی مردم بیچاره این دیار . همین طور نبود تعهد، عدم وجدان کاری، بی مسئولیتی، ضعف عملکردی و بی تدبیری حکمرانان محلی، مشکل دیگری است که این مردم را رنجیده خاطر ساخته است . عودت بودیجه 15میلیون دالری سال 1388 خورشیدی، برگشت بودیجه سی میلیون دالری سال1390، وصول پانزده میلیون دالر از پنجاه و پنج میلیون دالری بودیجه انکشافی 1391 دلیل روشنی است بر نا کار آمدی اداره محلی و وکلا.

4.بی تفاوتی و رفتار غیر مسئولانه برخی ازعلما و نخبگان دایکندی

مردم شریف دایکندی همواره از گذشته دور ، علما و دانش آموختگان را در مشکلات و سختی ها و تحولات سیاسی و اجتماعی درکنار خود احساس ، غمخوار و مدد کار شان می دانستند، اما متأسفانه امروز مردم رفته رفته، از این مجموعه، دل سرد می شوند و انتظارات که مردم از این قشر دارند بر آورده نمی شود، امروزه تعدادی از علما و دانش آموختگان از رسالت اصلی خودش دور گشته اند و سنگ روشنفگری را در محافل و مجالس بر سینه میزند . برخی دیگر به منظور بدست آوردن  خشنودی حاکمان نقشی ثنا گوی و یک دلقک از خود شان بروز می دهند ، شعر و بیت در مدح والی و سارنوالی و قوماندان صاحب می خواند که نمونه بارز و آشکار این پدیده زشت وبی سابقه را  در مراسم جشن استقلال افغانستان در مرکز ولایت دایکندی در سال1389 خورشیدی در پیش ساختمان فعلی ولایت دایکندی مشاهده نمودم که طلبه ی با عمامه و چپن بزرگ از ولسوالی میرامور در این مراسم از گوشه مجلس بلند شد و در پشت تریبون و جایگاه قرار گرفت و نقش یک دلقک را از خود، نشان داد و او بیت و شعری را با ادبیات محلی ، بی محتوا و سخیف سروده بود در مدح وثنای والی و سارنوالی وقوماندانی قرائت کرد، مستمعین از روی تمسخر و عجب از این پدید ه نو، بلند بلند میخندید، عالم دیگر ی در پایان همان مجلس که در موقعیت نهاد امام جمعه قرار داشت پس از دمبوره داود سرخوش و به اصطلاح این هنرمند پیشه ی هزاره گی، برای سلامتی همه دعا کردند. در همان سال 1389شاهد چند نشست دیگری علما با والی صاحب بودم که متأسفانه در چنین جلسات، به جز از تملق وچرب زبانی چیزی دیگر مشاهده نکردم این خصلت زشت ضمن این که کرامت وشخصیت صاحبش را نا بود می کند . نیز موجب می شود که حاکمان نتوانند عیوب خویش را ببینند و به انحراف کشیده شده و درنتیجه وظایف خود را نمی تواند به خوبی انجام دهد و از عهده ادای حقوق مردم بر نمیایند ،از ا ینرو است امام علی(علیه السلام) می فرمایند: "یَنْبَغِی‏ لِلْعَاقِلِ أَنْ یَحْتَرِسَ مِنْ سُکْرِ الْمَالِ وَ سُکْرِ الْقُدْرَةِ وَ سُکْرِ الْعِلْمِ وَ سُکْرِ الْمَدْحِ‏ وَ سُکْرِ الشَّبَابِ فَإِنَّ لِکُلِّ ذَلِکَ ریاح خَبِیثَةً تَسْلُبُ الْعَقْلَ وَ تَسْتَخِفُّ الْوَقَارَ." شایسته است انسان عاقل،خویشتن را از مستی ثروت،از مستی قدرت،از مستی علم و دانش،از مستی تمجید و تملق،از مستی جوانی مصون نگاه دارد زیرا هر یک از این مستی ها بادهای مسموم و پلیدی دارد که عقل را زایل می کند و آدمی را خفیف و بی شخصیت می نماید (غرر الحکم و درر الکلم ،ص 797) ، برخی دیگر از علما در در تصاحب پست های مذهبی با هم درگیر هستند و همدیگر را با تیر زبان مورد حمله قرار داده تاطرف مقابل را  بی اعتبار ساخته موقف و جایگاه خود را بالا بیبرند؛ وهیچ کسی را به غیر از خود، قبول ندارند. البته این سخن به معنای این نیست که همه عالمان دین اینگونه هستند، بدون شک، عالمان دلسوز،آگاه و متعهدی هم هستند که دل شان برای مردم و افرادجامعه می تپند.

نکته ی را که همین جا برای عالمان دینی متذکر می شوم این است که بر اساس رسالت دینی که داریم بیایم ضمن حمایت از استقلال و یکپارچگی کشور عزیز مان افغانستان و احترام گذاشتن به قانون اساسی و سایر قوانین کشور، با منطق روشن وشفاف بدور از افراط و تفریط و با عنایت به واقعیت های جامعه در کنار مردم خودمان قرار گیریم در سایه ی وحدت وهمدلی بر مطالباطات بر حق مردم خودمان پافشاری و در توسعه و باز سازی وطن خود مان تلاش نماییم که بدون شک عزّت  و خیری دنیا و آخرت در همین است.

نکته ی دیگری که بیانش ضروری به نظر می رسد این است که بیان واقعیات و حقایق از مشکلات مردم به معنای آن نیست که دولت افغانستان هیچ دستاورد مثبت نداشته است،بلکه غرض ما آسیب شناسی و ایجاد اصلاحاتی هستند که عدم انجام آنها، فرصت های کلانی رابه هدر داده، وبقاء ودوام دولت رابه چالش می کشند.

نویسنده: محمد فروغی

20/12/1391